امروز در مسیر رکاب جهت نوشیدن آب جایی ماندم. پسر نازنینی با ذوق و شادی فراوان از ماشین پیاده شد و از پدر و مادرش خواست که پیش من بیاید و پرید بغلم و گفت که عاشق دوچرخه سواری و دوچرخه هست… البته به دلیل خستگی نتوانستم با او عکس بگیرم؛ اما کلاه و دوچرخه م را به او دادم تا یک دل سیر با خواهر مهربانش که به نظر می رسید یکی دو سال از او بزرگتر باشد؛ عکس گرفتند.
این خاطره را گفتم بخاطر اینکه در موقعیتی بودم که هنوز ۳۰ کیلومتر تا رسیدن به مقصد باید رکاب می زدم و به دلیل رکاب های پشت سر هم خسته بودم.اما وقتی عکس هایش را گرفت و دیدم با چه ذوقی شادی و تشکر می کرد؛ از شادیش خودم خیلی خوشحال شدم و بقیه مسیر را بدون احساس خستگی طی کردم.
بله با دستان خالی هم می شود مهربانی را تقدیم مردم کرد.
کیومرث حسن پور لسکوکلایه
21 آذر 1400
پیج اینستا کیومرث حسن پور لسکوکلایه
پروفایل ورزشی کیومرث حسن پور لسکوکلایه
More Stories