یادداشتی تامل برانگیز در خصوص اهمیت زندگی در لحظه

?زندگی من، قبل ازشروع، تمام شد، لحظه ای بیش نبود.
من 97 سال عمرکردم فقط ثانیه ای بود!
?نشر این مطلب در اینترنت باعث برانگیخته شدن تفکر ِ بیشتر مخاطبین راجع به زندگی شده است. یادداشت توسط یک خانم نویسنده بازنشسته نوشته شده که احساسش را زمان انتقال به خانه سالمندان به نگارش در آورده است:
?دارم به خانه سالمندان میرم، مجبورم.
وقتی زندگی به نقطه ای میرسه که دیگه قادر به حمایت از خودت نیستی، بچه هات به نگهداری از فرزندان خودشان مشغولند و نمی توانند ازت نگهداری کنند، این تنها راه باقی‌مانده است.
❎خانه سالمندان شرایط خوبی داره، اتاقی ساده، همه نوع وسایل سرگرمی داره، غذا خوشمزه است، خدمات هم خوبه، فضا هم بسیار زیباست اما قیمتش ارزان نیست.حقوق بازنشستگی من به سختی می تونه این هزینه رو پوشش بده. البته اگه خونه خودم رو بفروشم به راحتی از پس هزینه اش برمیام. می تونم در بازنشستگی خرجش کنم تازه ارث خوبی هم برای پسرم بذارم.
پسرم این را خوب می فهمه: «پول ها و اموالت باید به خودت لذت بده. ناراحت ِ ما نباش.»
❇️حالا من باید برای رفتن به خونه سالمندان آماده بشم. به هم ریختن خانه به خیلی چیزها برمی گرده:
1⃣جعبه ها، چمدان ها،کابینت و کشوها که پر از لوازم زندگیست، لباس ها و لوازم خواب برای تمام فصول.
2⃣از جمع کردن خوشم میامد. کلکسیون تمبر، ده ها نوع قوری دارم. کلکسیون های کوچک زیاد، مثل گردنبندهای از سنگ کهربا و چوب گردو و از این قبیل.
3⃣عاشق کتابم. کتابخانه‌ام پر از کتابه. انواع شیشه بطری مرغوب خارجی. از هر نوع وسایل آشپزخونه چند ست دارم.
4⃣دیگ و قابلمه و بشقاب و هر چه که میشه دریک آشپزخانه پر تصور کرد. ده ها آلبوم پر از عکس و…
5⃣به خانه پر از لوازم نگاه می‌کنم و نگران میشم.
❎خونه سالمندان تنها یک اتاق با یک کابینت، یک میز، یک تخت، یک کاناپه، یک یخچال، یک تلویزیون، یک گاز و ماشین لباسشویی داره. دیگه جایی برای اون همه وسایلی که یک عمر جمع کرده ام نداره.
?یک لحظه فکر می کنم مالی که جمع کرده ام دیگه متعلق به من نیست. در واقع این مال متعلق به دنیاست. ثروتی هم که در آینده خواهد آمد تعلق به کسی ندارد.
?️قصر ِ چه کسی شهر ممنوعه است؟
امپراطور فکر می کرد قصر متعلق به خودشه ولی امروز متعلق به مردم و جامعه است.
?️به این ها نگاه می کنید، با آن ها بازی می کنید، از آن ها استفاده می کنید ولی نمی تونید آن ها را با خودتون به گور ببرید.
⛔️می خوام همه اموالم رو ببخشم ولی نمی تونم. هضمش برام مشکله. از طرفی بچه ها و نوه هایی که برای کارم و جمع آوری این همه چیز ارزش قایل باشند کم هستند. می تونم تصور کنم که آن ها با این همه چیزی که با سختی جمع کرده ام چطور برخورد می کنند:
⭕️همه لباس ها و لوازم خواب دور ریخته می شه. عکس های با ارزش نابود میشه، کتاب ها فله‌ای فروخته میشه. کلکسیون هام چی؟ اگه دوستشون نداشته باشی از خودت دورشون میکنی. مبلمان هم با قیمتی بسیار کم فروخته میشه.
❌درست مثل پایان عمارت قرمز می مونه:
تنها یک تکه تمیز سفید به جا می مونه.
♨️از بین کوه لباسی که جمع کرده بودم چند تکه برداشتم، چند تا وسیله آشپزخونه، چند تا از کتاب های مورد علاقه‌ام و چند تا قوری چای.
کارت شناسایی و شهروندی، بیمه، سند خونه و البته کارت بانکی، تمام.
?این همه متعلقات منه. میرم و با همسایه‌ها خداحافظی می‌کنم….
? سه بار سرم را به طرف درب خانه خم می کنم و آن را به دنیا می سپارم. بله در زندگی، شما روی یک تخت می خوابید و در یک اتاق زندگی می کنید بقیه اش برای تماشا و بازیست.
?بالاخره مردم بعد از یک عمر زندگی می فهمند:
ما واقعا چیز زیادی نیاز نداریم.
1⃣دور خودتان را برای خوشحال شدن شلوغ نکنید.
2⃣رقابت برای شهرت و ثروت خنده داره.
3⃣زندگی بیشتر از یک تختخواب نیست.
4⃣افسوس که هر چه برده ام باختنی ست.
5⃣برداشته ها، تمام بگذاشتنی ست.
6⃣برداشته ام هر آن چه باید بگذاشت.
7⃣بگذاشته ام هر آن چه برداشتنی ست…
✅پس؛ در لحظه و حال زندگی کنید. زیاد در گیر تجملات، خانه، ماشین و…. نباشید. در یک کلام انبار دار نباشید.
? سبکبال باشید، از زندگی لذت ببرید، خوب باشید، با خودتان، با دیگران، با همه.
?خوب بخورید، خوب بپوشید، خوب سفر کنید، زندگی را زیاد سخت نگیرید، به خودتان احترام بگذارید، به خودتان متعهد باشید. به دیگران کمک کنید بهترین رفیق خودتان باشید.?

admin

See author's posts